Tot de dokter na alles te hebben geprobeerd besloot tot een keizersnede. Wat was ik blij, wat was ik er klaar mee. Haal dat kind eruit en snel graag.
Nog even wachten op de OK en dan zou het gaan gebeuren. Wat een genot die ruggeprik ( als je bij je volle bewustzijn moet kiezen om wel of niet zo'n ding te krijgen zal het vast anders voelen, maar ik was er zooooo blij mee) Weg pijn....
Om 19.23 werd Owen geboren. En meteen vanaf dat moment keek hij heel helder in het rond en bleef dat de eerste anderhalf uur doen. Geweldig!!!
En nu ben je alweer 4 jaar verder en is dat kleine roze wurmpje uitgegroeid tot een klein blond opdondertje.
Over het algemeen met veel bravoure en oh zo ondeugend. Hij straalt het echt uit.
Op andere momenten dat hele kleine lieve mannetje met zijn beertjes en speentje. In nieuwe situaties nog een heel klein verlegen mannetje die het liefst bij mama op schoot kruipt om er vervolgens niet meer vanaf te komen.
Maar als ie eenmaal los is, dan is ie ook goed los. We hebben het soms te verduren met meneer.
En dan ben je 4 en moet je naar school.
Eerst een paar keer proefdraaien. Met je rugzak met broodtrommeltje en bekertje melk aan mama's hand de klas in. Oh wat is dat eng. Allemaal nieuwe gezichten, een nieuwe omgeving en vreemde mensen die tegen je praten.
Het liefst wil je meteen rechtsomkeert maken...weer veilig naar huis.
Dikke tranen en drama als mama vertrekt. Als ik je dan huilend achter moet laten doet dat zeer, maar ik weet dat het zo ook weer over is. Als je dan weer opgehaald wordt van school vertel je dat het hardstikke leuk was. Elke keer ging het steeds weer een beetje makkelijker.
Vandaag ga je dan echt naar school, met een tas vol traktaties voor je klasgenootjes. En bij het afscheid nemen hoef je voor het eerst niet te huilen.
Een nieuw tijdperk is aangebroken.
Kleine jongetjes worden groot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten