peuterpuberen

Ja hoor we hebben er een. Een echte peuterpuber.
Gek wordt je er af en toe van.
Ja is nee en nee is ja.
En eten (nooit Owens hobby geweest) is al helemaal een drama en vaak een bron van ergernis.
Brood eten....na een paar happen vertikt ie het gewoon de rest op te eten. Warm eten idem dito.
Gisteravond wou hij na een paar happen zijn avondeten niet meer opeten. Dit tot grote ergernis aan tafel. We hebben zijn bord afgepakt en hem van tafel gestuurd. Als hij bij ons kwam voor aandacht hebben we hem totaal genegeerd. God wat was hij ineens lief. Netjes geholpen met de tafel afruimen(doet ie anders nooit) en lief tegen me aangekropen op de bank.
Toen hij naar bed ging heb ik de afspraak met hem gemaakt dat hij vandaag wel netjes zou eten.
Vanmorgen na bijna zijn halve boterham op te hebben gegeten begon het weer. Meneer wou niet meer.
Toen hebben we hem naar zijn kamer gestuurd en gezegd dat ie pas weer beneden mocht komen als hij zijn broodje op had. Duurde geen 5 minuten. Met een volgepropte mond stond hij boven aan de trap trots zijn lege bord te showen (en dan mag je niet lachen)
Vanavond weer ge-emmer aan tafel. Uiteindelijk heeft hij een halve kom soep en een boterhammetje gegeten. Is nog niet veel...met een schaaltje yoghurt erbij kan het ermee door.
Pffff moe word je er van hoor. En de hele dag mopperen om het eten wil je ook niet. Iemand een oplossing???